Rifugio Carducci

Le promenada del pais de Auronzo al refugio Carducci, que nos completava heri, esseva un del plus belle excursiones que io rememora. E certemente anque un del plus difficile e emotionante, sia per le grande disnivello (plus que 1300 metros — le refugio se trova a 2297 metros de altitude) sia pro alicun tractos del percurso multo exponite (on dice que le percurso es “exponite” quando sub de illo il ha un precipio). Ma permitte me de initiar del principio.

Le excursion initia in le localitate “Pian de la Velma”, proxime a Auronzo, a circa 960 metros de altitude. Post alicun metros de cammino, nos incontrava le tabula photographate hic in alto, que informava que continuar le percurso (marcate per le numero 103) esseva prohibite a causa de alicun grande lapsos de terreno que occurreva in le 2015. Ma post que le personal de nostre hotel nos consiliava iste excursion, sin mentionar iste blocco, nos assumeva que iste tabula non debeva esser prendite troppo seriosemente, e decideva continuar.

Post un decena de minutas nos esseva superate de un altere excursionista, qui nos confirmava que le percurso habeva essite aperite justo un septimana retro, e que nos poteva ignorar le aviso del tabula, que essera tosto removite.

De facto, nos jam habeva trovate le puncto ubi le sentiero 103 originari esseva bloccate per alicun ramos, e il habeva un deviation per un altere sentiero, que pareva un de ille sentieros traciate per le cercatores de fungos. Iste sentiero ascendeva plus ripidemente al monte, e a un certe puncto le multe radices que emergeva del terreno revelava como iste sentiero habeva essite scavate multo recentemente. Anque quando le sentiero entrava in le bosco, il esseva evidente que non multe personas lo habeva percurrite, perque le terreno esseva un poco instabile. In un par de occasiones le bosce se aperiva, e le sentiero passava trans precipitios petrose, que nos transversava con un poco de paura (reguarda le video infra a 29 secundas).

Le sentiero se developpa longo al valle Giralba, e in plure punctos incrocia le torrente Giralba, que da le nomine al valle (o vice versa?). Le ruito del torrente esseva ben audibile pro le quasi totalitate del percurso, e in alicun punctos il habeva le possibilitate de biber e de facer refornimento de aqua.

Un belle e alte cascata, que scendeva longo le parete petrose del montanias, esseva anque visibile. Ma nos non plus lo incontrava durante nostre percurso, e non poteva vider lo plus de vicin; forsan il esserea possibile attinger al cascata per alicun altere percurso, ma nos non voleva riscar de facer deviationes — nostre destination esseva ancora distante.

A 1335 metros de altitude (si le GPS de mi photocamera es correcte) se trova un ponte de ligno que transversa le torrente, e post alicun metros on se reconjunge con le vetule sentiero 103 originari, que nos sequera desde iste momento.

Le differentia inter le terreno del nove e del vetule sentiero esseva evidente: le terreno del vetule sentiero esseva plus dur e dava le impression de esser plus stabile (benque, io debe dicer, le nove tractos del sentiero numquam se rumpeva sub nostre passos). Ma in alicun punctos anque iste parte del sentiero semblava haber esser colpate per lapsos de petras.

Un loco particularmente agradabile esseva un rivulo de aqua, immerse in le verde. Illo se trova a 1823 metros de altitude e es indicate per un parve tabula que porta le inscription “acqua”. Iste loco semblava prendite de un fabula o de un pictura de fantasia, tanto illo esseva verde e circumdate per milles de parve flores. Vos pote vider lo a 2:28 minutas in le video infra.

Con le augmentar del altitude, le aspecto del sentiero cambiava: le pinos deveniva sempre plus rar, e anque le arbustos de pino mugo al fin lassava le spatio a pratos verde e plen de flores. Il es curiose, como non mesmo le herba pote crescer plus alte que 15-20 centimetros, a certe altitudes.

Nos jam poteva vider le refugio, benque illo esseva ancora 300 metros plus in alto. Isto nos comfortava, ma al mesme tempore nos tosto observava como le vicinantia esseva solmente apparente: ben que nos fatigava e ascendeva, le refugio semblava sempre mantener le mesme distantia de nos.

In le parte final del sentiero le pratos cedeva sovente lor placia a mantellos de petras de varie dimentiones. Iste petras infortunatemente es instabile (especialmente excursionistas qui descende rapidemente face rotolar multe petras sub lor passos), e le forma del sentiero pote cambiar un poco. De facto, le refugio es tanto proxime que il ha plure percursos possibile pro attinger lo; le problema es que non totes es equalmente facile, alora on debe esser attente a seliger le via le plus apte a proprie capacitates.

Finalmente nos attingeva le refugio. Nos prendeva un cappuccino e un chocolate calide, accompaniate per duo partes de tortas. Post iste effortio (qui durava quatro horas e medie, includente multe pausas per photographias), isto esseva un premio ben meritate!

Io ha assemblate un breve video con varie registrationes prendite durante le ascension al refugio. Isto pote dar vos un idea plus clar super lo que vos expecta, si vos decide probar le mesme excursion: